به برادران آویزانم

 

 

((گلگونه ی مردان خون است))

این را در کتاب های مدرسه خوانده بودیم

اما هرچه دقیق تر می شدم

این دست و پا زدن

میان حلقه ی طناب را

نمی شد به حساب انا الحق گذاشت

 

ما گرسنه تر از آن بودیم

که شهر به شهر

                     کوی به کوی

در خیابان ها راه برویم

به پلیس ها بی اعتنا باشیم

و بانگ برداریم

                  ((انا الحق))

ما فقط

          گهگاه

که چوب الف بر سرمان سنگینی می کرد

استخوان هایمان می لرزید

دندان هایمان می لرزید

دست هایمان شبیه مشت می شد

و آرام

        زیر لب زمزمه می کردیم:

                                          ((آزادی))

 

 

دو شعر کوتاه

 

۱)

آی گربه های آواره

از من نترسید

من آن سگی که شما فکر می کنید نیستم.

 

۲)

یه آدم برفی چه آرزویی داره؟

 

آفتاب در نیاد

زمستون تموم نشه

برفا آب نشن.

 

 

همه چيز را جفت برداشته ام

شلوار

پيراهن

شورت

جوراب

...

كشتي نوح است اين چمدان.

 

 

بعد نوشت:

گویا پیش از من هنرمند شاعرمان گروس عبدالملکیان از تعبیر کشتی نوح به این شکل بهره جسته بود

که بنده اطلاعی از آن نداشتم.بر خود واجب دیدم که حق پیش دستی و استادی گروس عزیز را به جا

آورده باشم و شعر مذکور را در این پست درج نمایم.

 

 

 یک جفت کفش
چند جفت جوراب
با رنگ های نارنجی و بنفش
یک جفت گوشواره ی آبی
یک جفت...
کشتی نوح است این چمدانی که تو می بندی
بعد صدای در
بر پیراهنم گذشت
از سینه ام گذشت
از دیوار اتاقم گذشت
از محل های قدیمی گذشت
و کودکیم را غمگین کرد

کودک بلند شد
و قایق کاغذی را در آب انداخت
آب ها به آینده می رفتند
همین جا دست بردم به شعر...
دانه های تسبیح ریختند
من
تو
کودکی
قایق کاغذی
نور
آینده
تو را با کودکیم
بر قایق کاغذی سوار می کردم
آن وقت با نور
در انتظار طوفان قدم می زدیم.

 

 

 

 

 

 

 

ما در کلبه ای دور آرام خواهیم گرفت

دورتر ازین جهان

درون شعر من

 

۲))

 

حرف تو را

با ابر ها در میان گذاشتم

 

باران گرفت.

 

 

 

با سلام

در روزهای که گذشت بار دیگر شاهد آن بودم که عده ای بی فرهنگ که احتمالن در مناظرات و مباحثات رو در رو مغلوب واقع شده اند با رویکردی سخیف و موهن در رسانه ی مجازی به وسیله ی کامنت هایی که جز افسوس و دریغ احساس دیگری در انسان بر نمی انگیزد اقدام به تخریب اینجانب نموده اند.زهی خیال باطل که شکر خدا تا به امروز رفتاری از من رفته است که همگان شاهد آن بوده و جز احترام و ادب چیز دیگری نیافته اند.

بر خود واجب دیدم که از طریق همین یادداشت از همه ی عزیزانی که به نام بنده در وبلاگشان کامنت های موهن ثبت شده است معذرت خواهی کرده و از حسن ظنی که نسبت به من مبذول داشته اند تشکر نمایم.به امید آن که ایران عزیزمان بری از چنین مردمانی باشد.

 

                                                                                                         با احترام

                                                                                                      محسن احمدی