این اولین تجربه ی من در زمینه ی ترانه است.پیشترها هیچوقت تصمیم نداشتم شعر وزن دار نوشته باشم ولی امروز که این ترانه را سروده ام احساس می کنم محدود کردن اندیشه در یک قالب مشخص نمی تواند شاعر را ارضا کند.شعری را هم که پیش رو دارید تجربه ای بیش نیست تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
به آن که لبخندش کافی است
من یه زخمم
مث از دست دادن عشق
مث وقتی که تگرگ
گلای باغچه رو پرپر می کنه
من یه بغضم
مث فریادی که تو حنجره ها گیر می کنه
مث ابرا
تو پاییز تنگ غروب
مث یه ماهی قرمز
توی یک تنگ بلور
من یه ترسم
مث کابوس تبر
توی ذهن سروای جنگل پیر
مث اون درخت تنها تو کویر
که اگه بارون نیاد
سبزیاش میره به باد
دیگه هیچ کبوتری رو تنش نمیشینه
بیچاره دق می کنه درخت پیر
اگه بارون نزنه
آخ اگه بارون نزنه...
نمی خوام بیای باهم همسفر روزا بشیم
نمی خوام راهی دریاها بشیم
نمی خوام بهم بگی دوست دارم
نمی خوام سر روی شونت بذارم
نمی خوام بگی غمو از رو دوشت برمیدارم
من فقط می خوام گلی میون دفترم باشی
من فقط می خوام گلی میون دفترم باشی
